Het is dinsdagochtend. De drukke metrolijn E, van Slinge naar Den Haag, is anders dan anders. Dwars door mijn oortjes hoor ik een apart geluid…
 
Zoals gebruikelijk is de metro behoorlijk vol als die aan komt rijden op station Blijdorp. En, zoals altijd, stapt de grote groep jongeren uit bij de volgende halte: Melachtonweg. Door deze inside information ga ik altijd strategisch naast zo’n leerling zitten. Die vervolgens uitstapt en ik niemand naast me heb zitten. En nee, ik doe niet mijn tas naast me…
 
Maar deze keer was het anders. Ik stapte in de metro en hoorde gepraat. En dan bedoel ik niet het oude stel dat boven het lawaai van de metro uit praat. Nee, gepraat tussen jongeren.
 
Normaliter zie ik starende blikken, gebogen hoofdjes en heel veel oortjes. Mochten ze wel communiceren met elkaar, dan wordt 1 oortje voorzichtig uit het oor gehaald en vervolgens zegt die persoon: huh, wat?
 
Iedereen is altijd in zijn eigen wereld. Oke, ik geef het ook toe: je mobiel zorgt voor tijdsverdrijf in zo’n saaie metro. Maar als je met een stel vrienden of klasgenoten in de metro zit, kun je toch op z’n minst met elkaar communiceren?
 
Inmiddels is er inderdaad iemand naast mij gaan zitten. Ik snap soms niet waarom sommige mensen per se hun tas naast zich willen hebben. Zal het met diefstal te maken hebben? Het lijkt mij toch beter als je je tas op schoot hebt of op de grond onder je… Maar goed daar hadden we het niet over.
 
De leerlingen communiceren. Het is rumoerig in de metro. Waar het normaal doodstil is. Dat weet ik dan weer omdat mijn mp3 speler batterij soms leeg ik en ik geen muziek luister. Hoe awkward stil het dan is, is echt verbazingwekkend.
 
Maar hoe kan het dat het deze keer wel rumoerig is? Als je dit leest weet je het antwoord waarschijnlijk al. In alle waarschijnlijkheid heb ik zelfs al in de aankondiging van deze blog verteld waar het over ging… Slim.
 
En als het goed is, ben je zelfs via de bewuste site op deze blog gekomen.
 
JA, Facebook.
 
Facebook, Instagram en (nog belangrijker) Tinder zijn down.
 
Door het down gaan van deze sociale media, zijn de jongere generatie sociaal geworden. Misschien is het wel een truc van FB?! Een wake-up call om te anti-socializen. Of juist te socializen.
 
Kortom:
 
Hoi, jongeren! Welkom in de echte wereld!

“Hey Tammy, hoe was je zomervakantie?” Nou, mijn zomervakantie bestond voornamelijk uit de volgende routine: uitslapen, opstaan, douchen, brunchen, surfen naar een stageplek, sollicitaties versturen, realiseren dat het alweer ’s avonds is, avondeten maken, eten en weer slapen. “Alle hens aan dek!” – dat is wat ik dacht…
 
Alle hens aan dek: Iedereen moet met spoed helpen omdat het anders mis gaat. 
 
Dat een stageplek vinden makkelijk zou zijn, had ik nooit gedacht. Ik dacht dat ik het in mijn eentje wel kon fixen. Maar dat het zo moeilijk te vinden zou zijn had ik mooi onderschat. Het deed mij denken aan een aantal jaren geleden. Na mijn HAVO wilde ik een bijbaantje vinden voor mijn tussenjaar (in werkelijkheid werden dit 3 jaren). Ik was voorbereid op veel sollicitaties sturen en veel afwijzingen. Ik begon rustig aan met 3 sollicitaties. Eentje naar Ikea, eentje naar JT bioscoop en eentje naar TNT Post.
 
Als eerste kreeg ik een reactie van Ikea op mijn mail. Ikea had een “vuller” baantje voor me waar je om 6.00 uur ’s ochtends moet beginnen. Nu vond ik dat wel heel vroeg… Maar goed, niet gelijk nee zeggen en naar de sollicitatie gaan, dacht ik maar. Ik droeg toepasselijk het Ikea blauw en werd ontvangen door een aardige jonge man. Hij vertelde mij wat het baantje inhield en dat je ’s middags gewoon vrij zou zijn. Dat klonk heel aantrekkelijk. Ook vroeg hij mij wat ik kenmerkend vond aan Ikea. Ik zei uiteraard dat je alles zelf in elkaar moet zetten. Vervolgens kreeg ik een heel betoog over waarom Ikea dat doet. Afin, het gesprek was ok maar niet goed genoeg. De volgende dag werd ik gebeld dat ze verder zochten.
 
Een dag later kreeg ik een geretourneerde brief van JT bioscoop. Het adres was onjuist of bestond niet. Ik rende naar de pc om te checken of ik het adres wel goed had opgeschreven. Maar nee alles klopte. Zou TNT Post dan een fout hebben gemaakt? En toen werd ik gebeld, door TNT Post. Ze hadden mijn open sollicitatie ontvangen en vroegen zich af of ik binnenkort langs kon komen. Ik was zeer zakelijk en diezelfde donderdag had ik een sollicitatiegesprek. Deze keer besloot ik geen oranje/zwart aan te doen, wellicht zat er wel een vloek op. Tijdens mijn fietstocht naar het depot besefte ik mij opeens het vroege opstaan bij Ikea en de geretourneerde brief… Mijn “gut feeling” zei me dat ik postbode moet worden. Het gesprek ging zeer goed en aan het einde vroeg de teamleidster naar mij ID-kaart. Toevallig had ik die meegenomen, omdat er in dat jaar een verplichting was op overal legitimeren. Er werd mij een tijdelijk contract aangeboden met hoogstwaarschijnlijke verlening in verband met de kerstperiode.
 
Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Ze zeggen wel eens dat je dezelfde koers volgt als je ouders. Mijn vader was jaren postbode voordat hij systeembeheerder werd. Met veel plezier keek hij terug op die periode. Dat ik nu hetzelfde werk ging doen maakte hem helemaal trots. “Nu ga je pas echt beseffen wat hard werken is!” Dat besef heb ik ook echt gehad. Door weer en wind was ik een hardwerkende postbode die zelfs nadat ze een keer werd aangereden gewoon doorging met werken met een kapotte fiets. Of ik bij de post veel had geleerd? Nou ja, ik kan nu Gronings praten…
 
En toen was er dit jaar. Mijn baantje als postbode had ik al lang achter me gelaten. En ik was nu een arme student die leefde van studiefinanciering, zorgtoeslag en af en toe een bijdrage van haar ouders. Wat is werken? Hoe moet dat ook alweer? Het was lang geleden dat ik echt veel had gewerkt. En nu moest ik opeens in mijn 4e studiejaar stage lopen. Nee, niet meer een half jaar door de school lopen. Nee, stage lopen.
 
Gewoon werk zoeken zag er opeens veel makkelijker uit. Je aanpassen aan de werkplek, dat is te doen. Maar wat nou als je wilt werken op het gebied naar jouw keuze? Ergens waar je juist veel wil leren van de ervaring van anderen. Iets waar je jezelf in de toekomst ziet werken… Langzaam aan begon ik mij af te vragen wat mijn toekomst is. Waar heb ik aan gestudeerd de afgelopen jaren? Wat is mijn ambitie? Waar ben ik na mijn studie? En toen begon de zomervakantie… Alle punten waren gehaald. Alleen nog maar stage lopen en afstuderen. Het besef werd steeds meer angst. Wat nou als ik nog steeds niet heb gevonden wat ik zocht? Weet ik eigenlijk wel wat ik zoek? Ik reflecteerde op de afgelopen 3 jaar en besefte me opeens dat pas het laatste half jaar ik iets deed wat ik echt heel leuk vond. Het arrangeren en componeren van liedjes. Catchy nummers maken, ook dat vind ik leuk. Maar waar kon ik dit toepassen?
 
Een aantal weken geleden was ik wederom aan het surfen voor een stageplek. Ik zocht naar: jingles, radioreclame, muziek productie, Rotterdam. En daar stond het: Cue Creative Den Haag. Ik voelde opeens mijn “gut feeling” weer omhoog komen. Is dit dan wat ik zocht? Ik scrollde door de website en werd enthousiast. Ik stuurde gelijk mijn open sollicitatie en kreeg na een week reactie van de CEO. Hij was op vakantie maar wilde graag een afspraak met me maken. Het gesprek verliep goed en de week erop mocht ik een ochtend meedraaien. Het ochtendje meedraaien ging ook goed en mijn stageplek was definitief.
 
Ondanks de hulp van veel mensen, waarvoor dank, heb ik dan toch helemaal zelf deze stageplek gevonden. Wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil zeggen, is dat je je eigen gevoel moet durven volgen. Je hoeft niet bang te zijn, alles komt goed. Ook al zag ik op het einde het licht niet meer, door specifiek na te gaan wat ik nou precies wou kwam ik toch op de juiste bestemming. Aanstaande maandag mag ik beginnen en ik heb er heel veel zin in. Dit halfjaar wordt een groot succes! En dan is het tijd om af te studeren…
 
Alle hens aan dek…

“Het betreft de ervaring iets mee te maken waarvan men tegelijkertijd de indruk heeft het al eerder te hebben meegemaakt, terwijl men weet dat, dat niet het geval is.”
 
Een gevalletje: “Dit heb ik gedroomd!”. Er heilig van overtuigd zijn dat je dit eerder hebt meegemaakt. Mij overkomt het in vlagen. Zodra ik een keer een déjà vu heb gehad, overkomt dat mij in één week nog minstens 3 keer. Ik kan er geen vinger op leggen hoe dat precies kan. Hoe ik de eerdere situatie heb meegemaakt is altijd in een droom. En daarom sta ik zo versteld van het fenomeen déjà vu. Is het echt een psychologische verschijning? Of dromen we stiekem de toekomst?
 
Zo was er ooit de serie Flash Forward. In die serie kreeg de hele wereld een blik op de toekomst. Alle mensen waren flauw gevallen en kregen tijdens de black out een kijkje in hun toekomst. Zodra ze een zwart beeld zagen wisten ze dat ze dan niet meer zouden leven op dat toekomstige moment. De fantasie van de schrijvers sloeg misschien op hol, maar ergens zit er toch wel een soort waarheid in. Is het werkelijk gek om te denken dat we de toekomst kunnen zien?
 
Als ik een déjà vu heb, ben ik ervan overtuigd dat ik dit eerder heb gedroomd. Totdat ik zelf zeg: “Ik heb een déjà vu”. Precies dan stopt de déjà vu. Toch zweer je daarna dat het je eerder is overkomen. De woorden die worden gezegd, de manier waarop iedereen zit/staat, letterlijk alles is precies zoals je het eerder hebt gezien.
 
En dan kom ik op de welbekende zin: “Dat is mijn droom!”. Er zijn twee verschillende dromen. Dromen die je droomt en dromen waarvan je hoopt dat die uitkomen. Maar over de één heb je een soort controle en over de ander niet. Verwachtende dromen, zo noem ik ze maar even, zijn dromen zoals het winnen van een Oscar of wereldberoemd worden. Een groot doel waar je naar toe werkt, bewust. Maar een onbewuste droom is een droom, die je maakt tijdens je slaap. Iets waar je geen controle over hebt. Tuurlijk zijn er mensen die, zodra ze weten dat ze dromen, wel enigszins controle kunnen hebben op de droom, maar het merendeel kan dit niet.
 
Stel je nou eens voor dat alles in je leven al is vastgesteld. Je moet het alleen nog maar meemaken. Je dromen zijn indicaties van wat je moet doen. Had ik ervan gedroomd dat ik een single zou uitbrengen? Misschien wel. Vroeger heb ik vast wel een keer gezegd dat ik later beroemd wilde worden. Maar was dit dan een verwachtende droom, of had ik dat al onbewust gedroomd? Als kind zeg je vaker wat je later wilt worden. Misschien komt dat wel omdat dan onze fantasie groter is en dat we dan groter dromen. Zijn die dromen dan de toekomst? Is er al een pad voor jou klaar gelegd?
 
“Volg je dromen”, die hoor je ook vaak. Zo gek klinkt die uitspraak nu niet meer. We leven ons leven en dromen wat we dromen. Of die twee veel verband met elkaar hebben is aan jou de keuze. Durf je je dromen te volgen? Of volg je je dromen? Hoe dan ook ben jij de beslissende factor. Jij beslist wanneer jij zegt: “Ik heb een déjà vu!”.

Het is vandaag de dag na Hemelvaartsdag. Zo’n dag waarop de meeste mensen vrij zijn en er een leuk dagje of lang weekend voor plannen. Ik zit echter in de trein van Leeuwarden naar Groningen. En ik ben omringd door grijze haren en aardbei lucht…
 
Al voordat ik de trein instapte, merkte ik een oude man op. Hij zat rustig op een bankje en een beetje half mompelend te zingen. Om zijn linkerbeen zat huishoudfolie. Daaronder een vers geperste tattoo. In een ogenblik dacht ik een soort tribal iets te zien. Mijn ogen waren inmiddels alweer afgeleid met mijn mobiel en de Arriva incheck paal, die naderde. Ik stap vervolgens de trein in en ga rustig zitten op een tweezit. De man komt even later binnen. Hij gaat (uiteraard) voor mij zitten. Het is niet de eerste keer dat ‘aparte’ mensen dicht bij me willen zitten. Misschien zie ik er zelf ook gek uit en denken ze dat we als een groep schapen bij elkaar moeten zitten. Hoe dan ook, niet lang nadat hij zit verschijnt er opeens rook boven zijn hoofd. Witte rook. Heel even dacht ik dat hij een sigaret had opgestoken in de trein. Maar dan komt er een vlaag aardbei lucht en besef ik dat hij een supersmoker bij zich heeft. Nu heb ik daar zelf niet echt problemen mee, maar andere mensen blijkbaar wel. Elk ander persoon die langs loopt kijkt vervolgens bedenkelijk naar de man. Elk ander persoon is trouwens ook best oud. Met oud bedoel ik dat ze grijs zijn. Leeftijd schatten kan ik niet zo goed.
 
Over leeftijd schatten gesproken! Het verbaasd me nog steeds dat ik gecontroleerd wordt bij een supermarkt. Ik ben inmiddels 25 en ga mijn laatste maand in als een 25 jarige. Maar nog steeds vraagt men mijn id-kaart. Zo kocht ik laatst nep Radler bij de Aldi. Daar zit welgeteld 2 procent alcohol in. Ik kan ook precies zien wanneer de cassiere twijfelt. Ze rolt met haar ogen op en neer. Vervolgens doet ze net alsof ze dat niet deed. Daarna kijkt ze weg om vervolgens twijfelachtig aan mij te vragen of ze mijn id mag zien. Ik reageer meestal met: ‘Ja, hoor!’. Met de gedachte: Kijk jij maar even goed naar mijn id-kaart. Als ze dan mijn geboortejaar 1988 ziet in plaats van 1997 wendt ze snel haar ogen naar de kassa. Heel soms krijg ik een reactie ‘Oh sorry, je ziet er jong uit’. Ik antwoord dan met ‘I know’. Maar meestal voel ik de schaamte dwars door de kassa. ‘Zie het als een compliment’, die krijg ik ook vaak te horen. Na 5 jaar vind ik het niet echt een compliment meer. Stiekem vind ik het wel leuk, maar niet gecontroleerd worden vind ik ook leuk.
 
Opeens hoor ik een old-skool ringtone. Het is uiteraard van de tattoo meneer. ‘A goeie! Ik ben nog niet thuus, maar straks wel’.  De logica is niet ver te zoeken bij de beste man. ‘Ja ik dacht ik zeg het maar even’. Het is eigenlijk best schattig dat sommige mensen nog zo met elkaar communiceren. Tegenwoordig is een simpel berichtje al genoeg. Een simpele ‘Joow, ik ben er om 20.10u’ is al meer dan genoeg. En als ze dan ook nog reageren met ‘OK’ is dat helemaal het toppunt van minimalistisch communiceren.
 
Communiceren is een belangrijk begrip geworden tegenwoordig. We kunnen zo snel communiceren dat het bijna voor de hand ligt dat je continu weet waar iedereen is. En als je dan even niks hoort van iemand is er gelijk paniek. ‘Ja maar het bericht komt ook helemaal niet aan’. Nou dat was vroeger ook altijd maar de vraag hoor. Het is veels te luxe om te zien wanneer iemand het bericht heeft gelezen. Niet alleen kan je er dan iemand mee confronteren: ‘Je hebt het gelezen maar je antwoord gewoon niet?!’. Je kan ze daarmee ook in de gaten houden… Maar willen we dat eigenlijk wel? Als je met iemand face to face praat verwacht je gelijk een antwoord. Dit verwacht men tegenwoordig ook over sms en whatsapp, maar dat is toch te gek voor woorden? Vroeger toen er nog postduiven waren, toen kreeg je toch ook niet gelijk antwoord op je vraag? Vorige week deed ik een oefening op school waarbij er een persoon moest vertellen en de andere alleen mocht luisteren. Dit duurde 5 minuten. En met luisteren bedoelde ze ook letterlijk luisteren. Je mocht niet knikken of schudden en al helemaal niet praten. Het was verdomde moelijk om niet reageren. We zijn gewend om direct te reageren. Maar luisteren we dan nog wel naar het verhaal? Is onze eigen mening dan zo belangrijk?
 
‘Het volgende station is: Buitenpost’. De man staat op en doet zijn jas aan. Ik zie nu pas dat hij helemaal geen schoen aan heeft. Terwijl hij wegloopt hoor je het huishoudfolie kraken. Een beetje krampachtig loopt hij weg. Hij pakt zijn mobiel zodra hij op het station staat. Hij is bijna thuus, schat ik.

Maar wat je zegt…
 
“Wat je zegt ben jezelf!” Een uitstekende comeback op een snau zou je kunnen zeggen… Toen je 7 was misschien. De tieners van tegenwoordig zeggen vaak “Je bent zelf een puntje puntje…” Er is een heuse site voor deze zin: www.jebentzelfeen.nl waarbij er telkens een ander einde aan de zin komt. Vet random. “Random” is ook zo’n woord dat totaal willekeurig (de eigenlijke vertaling van random) is opgepakt. Zo zijn er nog veel meer woordjes en zinnen die een hype zijn.
 
Kijk bijvoorbeeld naar het woord “Tokkie”. Een ander woord voor een aso. Maar waarom was dat ook alweer? De familie Tokkie had een reality-serie. Ze werden vergeleken met de familie Flodder. Daarom was dat. Het woord staat inmiddels in de Dikke van Dale. Zo is er dit jaar het woord “selfie” toegevoegd. Wat is een selfie? Een foto van jezelf. Maar dan ook gemaakt door jezelf. Soms in de spiegel. Vaak in de hoogte. Daar zit ook een reden aan. Dan lijk je langer. En dunner, want van zo’n hoogte krijg je geen onderkin. Superslim.
 
Woorden woorden woorden… Soms verbaas ik mij over de random (ja ik doe het zelf ook) woorden in deze wereld. Soms krijg ik pas een ingeving bij een bepaalde woord of zin. Zo snapte ik pas sinds vorig jaar waarom het verkeersprogramma “Blik op de weg” zo heette. Het is uiteraard een blik, een kijk, op de weg. En niet een aluminium blik….op de weg. Zo ook “Teletubbies”, daar kwam ik een paar maanden geleden achter. Simpelweg omdat ik iemand zag wrijven op zijn buik en vervolgens tubbie zei. En toen viel het kwartje. Ze hebben natuurlijk een tv in hun buik, duh! Oke nog eentje: Q Music. Waarom de q? Omdat je de q zegt als cue. En de zin “Cue music” oftewel start de muziek is natuurlijk heel logisch. Slim, superslim.
 
Woorden kunnen veel betekenissen hebben. Het ligt voornamelijk aan je opvoeding en het soort referentiekader waarin je bent opgevoed. Daarom moet je ook nooit discussieren op sms of chat. Woorden zijn dan woorden. Opvattingen kunnen verkeerd worden opgevat. Verwarring alom. Niet doen dus. Wat je ook zegt. Sarcastisch of juist niet sarcastisch. Een ondertoon of juist geen ondertoon. Je leest het niet met woorden. Maar met daden!
 
Kortom: geen woorden maar daden!
 
Ps. Deze uitspraak klopt wel 😉

Toen ik een jaar of vijf was raakte ik, in het drukke winkelcentrum van Zwolle zuid, mijn tante en moeder kwijt. Ik voelde mij, voor zover ik weet, radeloos. Ik durfde met niemand te praten. Praten deed ik überhaupt niet tegen onbekenden en ook tegen mijn eigen klasgenoten in groep 1 deed ik niet aan praten. Wat moest ik nu doen? Ik begon te huilen totdat iemand mij optilde en mij begon te troosten…
 
De eerste week van mijn derde schooljaar zit er alweer op. Maanden keek ik uit naar deze week waarin ik met medestudenten een geweldige volgeplande week had georganiseerd. Ze konden alleen maar stuk gaan en dat is aardig gelukt. Hoewel het thema best leuk gevonden was, was het voor de begeleiders nog 10x erger. Vrijdag en zaterdag sliep ik daarom ook rijkelijk uit. Toen ik deze week met eerstejaars praatte, die om hun beurt weer met tweedejaars praatten, besefte ik me dat de tijd weer veel te snel gaat. Precies een jaar geleden verwelkomde ik die tweedejaars. Die nu om hun beurt zeggen dat ze de introweek toen ook zo leuk vonden. Een jaar is zo snel gegaan. En toen dacht ik aan mijn eigen introweek, ook alweer twee jaar geleden.
 
Ik kende toen niemand. Werd ingedeeld in een groepje en moest het daar maar mee doen. Maar wat ik gelukkig toen al had geleerd is dat je vrienden maakt door gek te doen. Op de havo besprong ik mijn toekomstige vrienden altijd. Die vonden het toen super raar. Maar, je raadt het al, ze zijn nog steeds mijn vrienden. Daarom moest ik uiteraard wel gekke dingen doen in deze introweek. Zo heb ik tweedehands kauwgom van de grond gegeten. En zo heb ik limonade in mijn spaghetti gedaan. Gekke shit. Mensen die mij toen gek vonden zijn nu nog steeds mijn vrienden. Eigenlijk is het een kwestie van accepteren. Als je mij niet accepteert zullen we ook niet vrienden worden, simpel als dat.
 
Het is moeilijk om mensen in één keer te vertrouwen. ‘You never get a second chance to make a first impression’, dat is wat ze zeggen. Mijn first impression was misschien een beetje absurd, maar ach. De second impression is wat belangrijker is. En de third, en de fourth en alle daaropvolgende. Eigenlijk alle impressions. Wie je echte vrienden zijn merk je vanzelf wel. Wie je kan vertrouwen merk je ook vanzelf wel.
 
In de afgelopen twee jaar vertrouwde ik heel veel mensen. Door de Academie voor Popcultuur ben ik mezelf geworden. Daar ben ik ze zo dankbaar voor. Het doet me ook pijn in mijn hart dat ik over twee jaar afgestudeerd moet zijn. Dan begint het ‘echte’ leven pas. Ik maak nu al een planning voor de toekomst. Eigenlijk plannen waar ik nog lang niet aan denk, maar het moet. Wie kan ik dan vertrouwen? En wie moet ik nu vertrouwen?
 
Ik werd opgetild door een aardige mevrouw. Ze troostte me en vroeg me waar ik mijn mama voor het laatst had gezien. Met een snik wees ik naar de markt. Ergens daartussen verloor ik haar uit het oog. We liepen vervolgens een rondje. Ze had mijn vertrouwen gewonnen, ik hoefde me geen zorgen te maken. We keken overal tot ik plots mijn moeder hoorde roepen: Tammy? Daar ben je! 
Mijn moeder was in de kledingwinkel genaamd: Hier.
 
En nu verder…

Een terrasje pakken is natuurlijk het leukst onder het genot van een koud biertje, stralende zon en de aanwezigheid van de vele mensen die passeren. ‘Aapjes kijken’ zo wordt dit ook wel genoemd. Maar eigenlijk kijken we helemaal niet naar aapjes…
 
Zo liep ik vorige week donderdag op het festival Noorderzon in Groningen. De mensen die daar rondlopen kun je onderverdelen in twee groepen. Ten eerste de studenten, die je weer kan onderverdelen in hipsters en overige studenten. Hoe herken je een hipster? Ze zitten meestal op de grond, hebben schijt aan wat jij vindt en dragen meestal een kledingstuk met een bepaald druk motief. Dit is meestal een legging of broek. Laten we niet vergeten dat de term hipster nog steeds een vrouwenonderbroek is. De tweede groep is een ietwat oudere generatie groep mensen. Die een goedgevulde portemonnee op zak hebben en veel affiniteit met kunst en cultuur hebben. Ze dragen hun colbert trui op hun rug met een knoop aan de voorkant. En de mannen hebben meestal een rode of oranje broek aan. Oke, iedereen weet wel over wie ik het heb… Juist de kakkers. Ik heb niks tegen kakkers, laat dat duidelijk wezen, het verbaast me alleen dat ze altijd dezelfde kleding dragen…
 
Een kakker kun je ook herkennen aan zijn kapsel. Voor de vrouwen is dit lang, steil en vaak blond haar. Bij de mannen is het ook lang en dan naar achteren gekamd. Maar het is dat net niet te lang voordat het een tokkie of new kid kapsel wordt. Ik liep maandag in het centrum van Groningen en daar vielen mij, naast de kakkers, nog meer types op. Zo zag ik dat er veel vriendinnen rondlopen. ‘Lekker shoppen met mijn chickie’, ik zie de statusupdates regelmatig langskomen op Facebook. Maar weet je wat het grappige is? Er zijn twee verschillende groepen vriendinnen. De eerste is twee bijna dezelfde soort meiden. En dan bedoel ik qua kleding en uiterlijk. Zeg maar zoals die ene irritante reclame met de fashion tweeling. De andere groep is de dikke en de dunne. Een meestal modebewuste dunne meid met een iets dikkere meid waarvan je aan alles kan zien dat die onzekerder is.
 
Wat ik toch wel apart vind is dat er altijd ergens een trendsetter was. Deze trendsetter werd eerst als gek verklaard. ‘Zoiets draag je toch niet?!’, moet zij of hij vast gehoord hebben. Wat dacht men van de allereerste hipster? Of van de eerste kakker met een oranjebroek? Trends worden ergens anders opgepakt. Afgelopen zomer liep ik in Duitsland waar het wel leek alsof alle jongens daar het befaamde ‘vogelnestje’ kapsel hadden. Zo’n aan de beide zijkanten geschoren kapsel met wel wat haar aan de bovenkant. Oftewel: het vogelnestje. Over geschoren haar gesproken! De meiden tegenwoordig scheren hun haar aan één kant. Zelfs ik heb dit gedaan, alleen was dat al voordat het hip was. De kapper zei het zelf ook al (terwijl haar beide collegaes met zo’n kapsel achter haar liepen): tja dat heeft iedereen nu, dat is niet meer leuk.
 
Terwijl ik nu mijn stuk haar bekijk, het is inmiddels al ruim 20 cm gegroeid, besef ik me dat de wereld uit schapen bestaat. In een wereld van individualisme zijn we nog lang niet allemaal zwarte schapen. De zwarte schaap, de trendsetter. We kunnen het allemaal ontkennen maar iedereen volgt een trend of stijl. Als je lang genoeg met mensen omgaat die een bepaalde trend hebben zul je waarschijnlijk deze trend ook gaan volgen. Kijk maar naar de woordjes ‘boeie’, ‘duh’, ‘random’ of de laatste trend: alle woordjes de laatste klinker een o maken. Zoals ‘spannond’, ‘lator’ of ‘eton’.
 
Ach ja wat maakt het ook uit. En dan zijn we maar schapen! Schapen grazen hartstikke gelukkig door het groene gras. Proppen zich vol tot ze een ons wezen. En hebben helemaal geen zorgen… Tot ze worden geslacht en op je broodje kebap belanden. The circle of life….maar dan anders!

Door de bomen het bos niet meer zien
Je niet meer goed kunnen concentreren. Je in een tunnelvisie begeven. Je weet niet meer waar je het zoeken moet.
 
Ook ik heb in mijn leven de bomen beleefd die mij het bos niet meer lieten zien. Zo wou ik na mij Havo diploma een tussenjaar inlassen. Na een gefaalde poging op het MBO – waarbij mijn keuze was gebaseerd op een eetgedachte – leek het me verstandiger om nu eens rustig na te denken over wat ik wilde doen met mijn leven. Het is waanzin, dat je op zo’n jonge leeftijd al een keuze moet maken en je “pad” als het ware moet kiezen. Sommige mensen weten dit al van kleins af aan. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ze piloot, dokter of brandweerman willen worden. Ik vraag me af of die mensen nog steeds op die koers zitten.
 
Mij hoorde je nooit zeggen wat ik wilde worden… Er wordt beweerd dat ik vroeger altijd zei dat ik een jongen wilde worden. Volgens mij wilde ik dat voornamelijk omdat je dan makkelijker kon wildplassen. Een poging wildplassen met mijn neef, toen we nog jong waren, mislukte gigantisch, vandaar.
 
Maar goed, ik had het over mijn tussenjaar. Ja, een jaar. Dat was de bedoeling. Na twee jaar wist ik het nog steeds niet. Gelukkig bleef ik niet stil zitten. Ik werkte fulltime bij de post, net als mijn vader vroeger. Vroeg opstaan, je eigen tempo bepalen en ’s middags thuis zitten. Wat doe je dan ’s middags? Als al je vrienden aan een studie zitten en jij je dood verveelt? Jezelf entertainen. Zo heb ik geleerd hoe je een rubikscube binnen twee minuten kunt oplossen. Zo kan ik nu jongleren als een echte clown. En zo kan ik gitaar en piano spelen. Die laatste twee gaven toch wel de doorslag in mijn leven.
 
Na twee jaar besloot ik auditie te doen op het Conservatorium in Zwolle. Waarom Zwolle? Omdat ik terug wilde naar mijn geboortestad, althans dat dacht ik. Ik werd toegelaten op de vooropleiding en combineerde mijn derde tussenjaar met werken en parttime studeren. Aan het einde van het jaar kwam ik erachter dat dit niet mijn pad was en besloot ik niet nog een keer auditie te doen.
  
Beren op de weg
Je overal op voorbereiden. Je denkt dat dingen fout kunnen gaan terwijl die er niet zijn. Je wilt alles oplossen vóór er een probleem is.
 
Ik begon te twijfelen. Is muziek wel mijn ding? Of moet ik het meer op het grafische vlak zoeken? Video’s monteren vond ik best leuk maar zo goed vond ik mijzelf ook niet. En als ik wel voor de muziek business kies, heb ik dan wel een baan later?
 
De laatste paar maanden van mijn tussenjaar probeerde ik alles op een rijtje te zetten. Was er maar een opleiding waar ik van alles kon doen. Waar ik gitaar, piano EN drums kon spelen. Zonder muziektheorie gemeuk. Oftewel soflège. Bah, wat heb ik een hekel aan dat woord.
 
Toen was er een open dag van de Academie voor Popcultuur. Ik kwam, zoals wel meerdere muzikanten doen, veels te laat. Alle presentaties waren al geweest en ik liep rustig een rondje door het gebouw. Lokalen werden bunkers genoemd, wat me gelijk deed denken aan Medal of Honor (dat spel waar ik verslaafd aan was). Terwijl ik in mijn eentje rondliep kreeg ik sterk het gevoel dat ik hier wel vier jaar rond zou lopen. Dat dit niet mijn laatste rondje door de school zou zijn.
 
Niet lang daarna meldde ik mij aan. Leverde een portfolio in. Deed auditie en werd ik aangenomen. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van mijn keuze. “Wat kan je ermee als je klaar bent?” Dat zie ik dan wel. In ieder geval mag ik mijzelf dan Bachelor of Music noemen, wat best stoer klinkt.
 
Wees daarom niet bang om keuzes te maken. Doe wat je leuk vindt, dan houd je het het langst vol. En die beren op de weg? Die gaan vanzelf weg. Zolang je maar blijft rijden, op koers. Wat de eindbestemming ook is…
 
OH JA! Mijn tweede keuze was trouwens circusschool geweest 😉

Soms verlang ik naar het verleden. Soms verheug ik me op de toekomst. En andere tijden…. Ach ja dat zijn andere tijden. En tijden veranderen…
 
Een kwart eeuw. Zo oud ben ik nu. Ik kan het soms zelf ook niet geloven. Het lijkt wel gisteren dat ik onbezorgd in een klein badje in de achtertuin zat te spelen. Vol in de zomer, terwijl mijn verjaardag naderde en ik bijna niet kon slapen van de spanning. Toen ik al blij was met een bellenblaas of bal.
 
Sommige dingen zijn nog steeds hetzelfde. Ik vier het nog altijd met mijn familie met uiteraard saté. Deze dingen blijven voor altijd, niet alleen omdat iedereen graag terug komt voor de saté, maar ook omdat ik dit altijd zo wil houden. Hoewel de samenstelling van de familie enigszins is veranderd, zo heb ik immers geen oma’s en opa’s meer, blijft het altijd wel gezellig. Vriendjes en vriendinnetjes komen en gaan. Ouderdom slaat toe. Maar daarentegen komen er ook weer nieuwe kindjes in de familie. De familie Rompas en Veerman zijn nog lang niet uitgeroeid…
 
Andere dingen veranderen. Zoals bijvoorbeeld mijn verjaardagsfeestje met mijn vrienden. Ik vind het wel grappig dat je zo opeens met nieuwe mensen kan omgaan. Het was een gezellig feestje met een groep verschillende mensen. Hoe gek het ook klinkt, het klikte allemaal wel. Die dingen lopen nou eenmaal zo. Voor de mensen die er waren: ik vondt mooi!
 
Maar we moeten niet te veel individualiseren. Iedereen is tegenwoordig vet druk met zijn online vrienden terwijl ze in het echte leven amper vrienden zien. Likes ontvangen lijkt belangrijker dan het daadwerkelijk praten met een persoon. Hoe tegenstrijdig dit ook is, want waarschijnlijk heb je deze blog gevonden via Facebook. Oke, maar hoe moet ik dit anders promoten?
 
Soms verlang ik daarom ook naar vroeger. Toen er geen mobieltjes waren en dat op internet iets bekijken een hele happening was. Dat je je oma opbelde om te vragen of je bij haar mocht slapen terwijl je hoopte dat je het nummer goed had ingetoetst. Dat je je pennyvriendin een brief stuurde en weken wachtte op een antwoord. Tja, dat is niet meer…
 
Er is wel hoop. Hoop in de toekomst. Over een jaar zitten en weer andere mensen op mijn party. Is de familie waarschijnlijk weer ietsje uitgebreid. Zijn de mobieltjes zo groot als een iPad. En is de zomer er ook nog lang niet, die komt pas aanvliegen in augustus.
 
Hoe het dan met mij is? Geen idee, dat zie ik dan wel. Misschien heb ik dan geen last meer van hooikoorts. Of was het toch melancholie?

Op weg naar Groningen met de trein. Best wel een doodnormale reis zou je denken. Ik ben alleen deze keer gefascineerd door de groep kinderen waarbij ik in een coupé zit…
 
Aangekomen op een nogal leeg station loop ik een nogal lege trein binnen. Overal is nog plek. Arriva treinen zijn niet zoals NS treinen. Ze hebben geen tafeltjes en er zijn amper vierzitjes. Die vierzitjes hebben wel een tafel. Ik neem plaats op een tweezits die naast een vierzits zit. Terwijl ik ga zitten bedenk ik me al dat ik omringd kan worden door een groepje…
 
Niet lang nadat ik mijn plek heb gevonden en de Spits uitklap komen er twee jongens binnen. De een met een hevig Bieber kapsel de ander met een iets te lang Bieber kapsel. Een daarvan heeft echt het gezicht van een meisje, dat was ook de eerste gedachte toen ik Justin Bieber zag.
 
Dan komt er echt een populaire jongen binnen wandelen: Moi! Ja, hij is Gronings. Hij heeft een baseball pet achterstevoren op zijn hoofd, daaronder een verstopt Bieber kapsel. Hij neemt plaats bij de andere jongens. Hij heeft een meisje bij zich, nogal een grijze muis. Ze is hoe dan ook niet 100% nederlands, misschien zelfs indo.
 
En toen begon de grootpraat. “Ja, ik heb gewoon ingecheckt. Ik heb korting… ja nu niet hoor.” Steeds meer kinderen (ik schat zo rond de 14, aan de hand van hun kledij) komen de coupé binnen. Allemaal groeten ze of negeren ze de populaire boy. Hij vindt zichzelf maar wat stoer dat hij ze allemaal kent. Helaas blijf ik niet alleen zitten want ook een ‘vriend’ van deze boy komt naast mij zitten. Voor mij zitten twee schattige jochies die iets jonger lijken dan de rest.
 
De boy complimenteert een van deze schattige jongens zijn jacket. “Van de Jack & Jones, toch?” Zozo… Hij weet iets van kleding. “Ja, ik dacht dat kon wel eens van Jack & Jones wezen.” Jep, hij is Gronings.
 
Niet lang daarna heeft hij de mobiel van het meisje in zijn handen. Hij begint te smsen met een ander meisje. Zo stoer dat hij niet zijn eigen naam erbij zet. Het meisje sputtert iets tegen, maar tevergeefs.
 
Ik probeer er achter te komen hoe hij heet en hoe oud deze kinderen zijn. Terwijl mijn linkeroordopje het begeeft kom ik erachter dat deze boy Daniël heet. Dat was nou niet bepaald de naam die ik in gedachte had. Ik dacht eerder aan Jack, Bram, Thomas of een andere stoere naam.
 
We zijn bijna aangekomen in Groningen terwijl ik een begin maakte met deze blog. Ik vang een gesprek op van de schattige jongens voor mij. “Ik vergeet soms dat ik 13 ben. Dan denk ik dat ik nog 12 ben.” Oke, ze zijn dus 13. De kids van tegenwoordig zien er al ouder uit. “Zet je die foto op Facebook?” EN ze hebben Facebook. Eigenlijk mogen ze dat nog niet hebben, daar moet je minstens 14 voor zijn.
 
Ze verlaten de trein als één grote groep met Daniël als haantje voorop. Tot ziens kids, tot over 10 jaar. Ik ben benieuwd hoe jullie dan zijn. Hopelijk allemaal zonder een Bieber kapsel.