Bomen op de weg

Door de bomen het bos niet meer zien
Je niet meer goed kunnen concentreren. Je in een tunnelvisie begeven. Je weet niet meer waar je het zoeken moet.
 
Ook ik heb in mijn leven de bomen beleefd die mij het bos niet meer lieten zien. Zo wou ik na mij Havo diploma een tussenjaar inlassen. Na een gefaalde poging op het MBO – waarbij mijn keuze was gebaseerd op een eetgedachte – leek het me verstandiger om nu eens rustig na te denken over wat ik wilde doen met mijn leven. Het is waanzin, dat je op zo’n jonge leeftijd al een keuze moet maken en je “pad” als het ware moet kiezen. Sommige mensen weten dit al van kleins af aan. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ze piloot, dokter of brandweerman willen worden. Ik vraag me af of die mensen nog steeds op die koers zitten.
 
Mij hoorde je nooit zeggen wat ik wilde worden… Er wordt beweerd dat ik vroeger altijd zei dat ik een jongen wilde worden. Volgens mij wilde ik dat voornamelijk omdat je dan makkelijker kon wildplassen. Een poging wildplassen met mijn neef, toen we nog jong waren, mislukte gigantisch, vandaar.
 
Maar goed, ik had het over mijn tussenjaar. Ja, een jaar. Dat was de bedoeling. Na twee jaar wist ik het nog steeds niet. Gelukkig bleef ik niet stil zitten. Ik werkte fulltime bij de post, net als mijn vader vroeger. Vroeg opstaan, je eigen tempo bepalen en ’s middags thuis zitten. Wat doe je dan ’s middags? Als al je vrienden aan een studie zitten en jij je dood verveelt? Jezelf entertainen. Zo heb ik geleerd hoe je een rubikscube binnen twee minuten kunt oplossen. Zo kan ik nu jongleren als een echte clown. En zo kan ik gitaar en piano spelen. Die laatste twee gaven toch wel de doorslag in mijn leven.
 
Na twee jaar besloot ik auditie te doen op het Conservatorium in Zwolle. Waarom Zwolle? Omdat ik terug wilde naar mijn geboortestad, althans dat dacht ik. Ik werd toegelaten op de vooropleiding en combineerde mijn derde tussenjaar met werken en parttime studeren. Aan het einde van het jaar kwam ik erachter dat dit niet mijn pad was en besloot ik niet nog een keer auditie te doen.
  
Beren op de weg
Je overal op voorbereiden. Je denkt dat dingen fout kunnen gaan terwijl die er niet zijn. Je wilt alles oplossen vóór er een probleem is.
 
Ik begon te twijfelen. Is muziek wel mijn ding? Of moet ik het meer op het grafische vlak zoeken? Video’s monteren vond ik best leuk maar zo goed vond ik mijzelf ook niet. En als ik wel voor de muziek business kies, heb ik dan wel een baan later?
 
De laatste paar maanden van mijn tussenjaar probeerde ik alles op een rijtje te zetten. Was er maar een opleiding waar ik van alles kon doen. Waar ik gitaar, piano EN drums kon spelen. Zonder muziektheorie gemeuk. Oftewel soflège. Bah, wat heb ik een hekel aan dat woord.
 
Toen was er een open dag van de Academie voor Popcultuur. Ik kwam, zoals wel meerdere muzikanten doen, veels te laat. Alle presentaties waren al geweest en ik liep rustig een rondje door het gebouw. Lokalen werden bunkers genoemd, wat me gelijk deed denken aan Medal of Honor (dat spel waar ik verslaafd aan was). Terwijl ik in mijn eentje rondliep kreeg ik sterk het gevoel dat ik hier wel vier jaar rond zou lopen. Dat dit niet mijn laatste rondje door de school zou zijn.
 
Niet lang daarna meldde ik mij aan. Leverde een portfolio in. Deed auditie en werd ik aangenomen. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van mijn keuze. “Wat kan je ermee als je klaar bent?” Dat zie ik dan wel. In ieder geval mag ik mijzelf dan Bachelor of Music noemen, wat best stoer klinkt.
 
Wees daarom niet bang om keuzes te maken. Doe wat je leuk vindt, dan houd je het het langst vol. En die beren op de weg? Die gaan vanzelf weg. Zolang je maar blijft rijden, op koers. Wat de eindbestemming ook is…
 
OH JA! Mijn tweede keuze was trouwens circusschool geweest 😉

WordPress › fout

Er heeft zich een kritische fout voorgedaan op je website.

Meer informatie over probleemoplossing in WordPress.