“Hey Tammy, hoe was je zomervakantie?” Nou, mijn zomervakantie bestond voornamelijk uit de volgende routine: uitslapen, opstaan, douchen, brunchen, surfen naar een stageplek, sollicitaties versturen, realiseren dat het alweer ’s avonds is, avondeten maken, eten en weer slapen. “Alle hens aan dek!” – dat is wat ik dacht…
 
Alle hens aan dek: Iedereen moet met spoed helpen omdat het anders mis gaat. 
 
Dat een stageplek vinden makkelijk zou zijn, had ik nooit gedacht. Ik dacht dat ik het in mijn eentje wel kon fixen. Maar dat het zo moeilijk te vinden zou zijn had ik mooi onderschat. Het deed mij denken aan een aantal jaren geleden. Na mijn HAVO wilde ik een bijbaantje vinden voor mijn tussenjaar (in werkelijkheid werden dit 3 jaren). Ik was voorbereid op veel sollicitaties sturen en veel afwijzingen. Ik begon rustig aan met 3 sollicitaties. Eentje naar Ikea, eentje naar JT bioscoop en eentje naar TNT Post.
 
Als eerste kreeg ik een reactie van Ikea op mijn mail. Ikea had een “vuller” baantje voor me waar je om 6.00 uur ’s ochtends moet beginnen. Nu vond ik dat wel heel vroeg… Maar goed, niet gelijk nee zeggen en naar de sollicitatie gaan, dacht ik maar. Ik droeg toepasselijk het Ikea blauw en werd ontvangen door een aardige jonge man. Hij vertelde mij wat het baantje inhield en dat je ’s middags gewoon vrij zou zijn. Dat klonk heel aantrekkelijk. Ook vroeg hij mij wat ik kenmerkend vond aan Ikea. Ik zei uiteraard dat je alles zelf in elkaar moet zetten. Vervolgens kreeg ik een heel betoog over waarom Ikea dat doet. Afin, het gesprek was ok maar niet goed genoeg. De volgende dag werd ik gebeld dat ze verder zochten.
 
Een dag later kreeg ik een geretourneerde brief van JT bioscoop. Het adres was onjuist of bestond niet. Ik rende naar de pc om te checken of ik het adres wel goed had opgeschreven. Maar nee alles klopte. Zou TNT Post dan een fout hebben gemaakt? En toen werd ik gebeld, door TNT Post. Ze hadden mijn open sollicitatie ontvangen en vroegen zich af of ik binnenkort langs kon komen. Ik was zeer zakelijk en diezelfde donderdag had ik een sollicitatiegesprek. Deze keer besloot ik geen oranje/zwart aan te doen, wellicht zat er wel een vloek op. Tijdens mijn fietstocht naar het depot besefte ik mij opeens het vroege opstaan bij Ikea en de geretourneerde brief… Mijn “gut feeling” zei me dat ik postbode moet worden. Het gesprek ging zeer goed en aan het einde vroeg de teamleidster naar mij ID-kaart. Toevallig had ik die meegenomen, omdat er in dat jaar een verplichting was op overal legitimeren. Er werd mij een tijdelijk contract aangeboden met hoogstwaarschijnlijke verlening in verband met de kerstperiode.
 
Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Ze zeggen wel eens dat je dezelfde koers volgt als je ouders. Mijn vader was jaren postbode voordat hij systeembeheerder werd. Met veel plezier keek hij terug op die periode. Dat ik nu hetzelfde werk ging doen maakte hem helemaal trots. “Nu ga je pas echt beseffen wat hard werken is!” Dat besef heb ik ook echt gehad. Door weer en wind was ik een hardwerkende postbode die zelfs nadat ze een keer werd aangereden gewoon doorging met werken met een kapotte fiets. Of ik bij de post veel had geleerd? Nou ja, ik kan nu Gronings praten…
 
En toen was er dit jaar. Mijn baantje als postbode had ik al lang achter me gelaten. En ik was nu een arme student die leefde van studiefinanciering, zorgtoeslag en af en toe een bijdrage van haar ouders. Wat is werken? Hoe moet dat ook alweer? Het was lang geleden dat ik echt veel had gewerkt. En nu moest ik opeens in mijn 4e studiejaar stage lopen. Nee, niet meer een half jaar door de school lopen. Nee, stage lopen.
 
Gewoon werk zoeken zag er opeens veel makkelijker uit. Je aanpassen aan de werkplek, dat is te doen. Maar wat nou als je wilt werken op het gebied naar jouw keuze? Ergens waar je juist veel wil leren van de ervaring van anderen. Iets waar je jezelf in de toekomst ziet werken… Langzaam aan begon ik mij af te vragen wat mijn toekomst is. Waar heb ik aan gestudeerd de afgelopen jaren? Wat is mijn ambitie? Waar ben ik na mijn studie? En toen begon de zomervakantie… Alle punten waren gehaald. Alleen nog maar stage lopen en afstuderen. Het besef werd steeds meer angst. Wat nou als ik nog steeds niet heb gevonden wat ik zocht? Weet ik eigenlijk wel wat ik zoek? Ik reflecteerde op de afgelopen 3 jaar en besefte me opeens dat pas het laatste half jaar ik iets deed wat ik echt heel leuk vond. Het arrangeren en componeren van liedjes. Catchy nummers maken, ook dat vind ik leuk. Maar waar kon ik dit toepassen?
 
Een aantal weken geleden was ik wederom aan het surfen voor een stageplek. Ik zocht naar: jingles, radioreclame, muziek productie, Rotterdam. En daar stond het: Cue Creative Den Haag. Ik voelde opeens mijn “gut feeling” weer omhoog komen. Is dit dan wat ik zocht? Ik scrollde door de website en werd enthousiast. Ik stuurde gelijk mijn open sollicitatie en kreeg na een week reactie van de CEO. Hij was op vakantie maar wilde graag een afspraak met me maken. Het gesprek verliep goed en de week erop mocht ik een ochtend meedraaien. Het ochtendje meedraaien ging ook goed en mijn stageplek was definitief.
 
Ondanks de hulp van veel mensen, waarvoor dank, heb ik dan toch helemaal zelf deze stageplek gevonden. Wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil zeggen, is dat je je eigen gevoel moet durven volgen. Je hoeft niet bang te zijn, alles komt goed. Ook al zag ik op het einde het licht niet meer, door specifiek na te gaan wat ik nou precies wou kwam ik toch op de juiste bestemming. Aanstaande maandag mag ik beginnen en ik heb er heel veel zin in. Dit halfjaar wordt een groot succes! En dan is het tijd om af te studeren…
 
Alle hens aan dek…