Een terrasje pakken is natuurlijk het leukst onder het genot van een koud biertje, stralende zon en de aanwezigheid van de vele mensen die passeren. ‘Aapjes kijken’ zo wordt dit ook wel genoemd. Maar eigenlijk kijken we helemaal niet naar aapjes…
 
Zo liep ik vorige week donderdag op het festival Noorderzon in Groningen. De mensen die daar rondlopen kun je onderverdelen in twee groepen. Ten eerste de studenten, die je weer kan onderverdelen in hipsters en overige studenten. Hoe herken je een hipster? Ze zitten meestal op de grond, hebben schijt aan wat jij vindt en dragen meestal een kledingstuk met een bepaald druk motief. Dit is meestal een legging of broek. Laten we niet vergeten dat de term hipster nog steeds een vrouwenonderbroek is. De tweede groep is een ietwat oudere generatie groep mensen. Die een goedgevulde portemonnee op zak hebben en veel affiniteit met kunst en cultuur hebben. Ze dragen hun colbert trui op hun rug met een knoop aan de voorkant. En de mannen hebben meestal een rode of oranje broek aan. Oke, iedereen weet wel over wie ik het heb… Juist de kakkers. Ik heb niks tegen kakkers, laat dat duidelijk wezen, het verbaast me alleen dat ze altijd dezelfde kleding dragen…
 
Een kakker kun je ook herkennen aan zijn kapsel. Voor de vrouwen is dit lang, steil en vaak blond haar. Bij de mannen is het ook lang en dan naar achteren gekamd. Maar het is dat net niet te lang voordat het een tokkie of new kid kapsel wordt. Ik liep maandag in het centrum van Groningen en daar vielen mij, naast de kakkers, nog meer types op. Zo zag ik dat er veel vriendinnen rondlopen. ‘Lekker shoppen met mijn chickie’, ik zie de statusupdates regelmatig langskomen op Facebook. Maar weet je wat het grappige is? Er zijn twee verschillende groepen vriendinnen. De eerste is twee bijna dezelfde soort meiden. En dan bedoel ik qua kleding en uiterlijk. Zeg maar zoals die ene irritante reclame met de fashion tweeling. De andere groep is de dikke en de dunne. Een meestal modebewuste dunne meid met een iets dikkere meid waarvan je aan alles kan zien dat die onzekerder is.
 
Wat ik toch wel apart vind is dat er altijd ergens een trendsetter was. Deze trendsetter werd eerst als gek verklaard. ‘Zoiets draag je toch niet?!’, moet zij of hij vast gehoord hebben. Wat dacht men van de allereerste hipster? Of van de eerste kakker met een oranjebroek? Trends worden ergens anders opgepakt. Afgelopen zomer liep ik in Duitsland waar het wel leek alsof alle jongens daar het befaamde ‘vogelnestje’ kapsel hadden. Zo’n aan de beide zijkanten geschoren kapsel met wel wat haar aan de bovenkant. Oftewel: het vogelnestje. Over geschoren haar gesproken! De meiden tegenwoordig scheren hun haar aan één kant. Zelfs ik heb dit gedaan, alleen was dat al voordat het hip was. De kapper zei het zelf ook al (terwijl haar beide collegaes met zo’n kapsel achter haar liepen): tja dat heeft iedereen nu, dat is niet meer leuk.
 
Terwijl ik nu mijn stuk haar bekijk, het is inmiddels al ruim 20 cm gegroeid, besef ik me dat de wereld uit schapen bestaat. In een wereld van individualisme zijn we nog lang niet allemaal zwarte schapen. De zwarte schaap, de trendsetter. We kunnen het allemaal ontkennen maar iedereen volgt een trend of stijl. Als je lang genoeg met mensen omgaat die een bepaalde trend hebben zul je waarschijnlijk deze trend ook gaan volgen. Kijk maar naar de woordjes ‘boeie’, ‘duh’, ‘random’ of de laatste trend: alle woordjes de laatste klinker een o maken. Zoals ‘spannond’, ‘lator’ of ‘eton’.
 
Ach ja wat maakt het ook uit. En dan zijn we maar schapen! Schapen grazen hartstikke gelukkig door het groene gras. Proppen zich vol tot ze een ons wezen. En hebben helemaal geen zorgen… Tot ze worden geslacht en op je broodje kebap belanden. The circle of life….maar dan anders!

Door de bomen het bos niet meer zien
Je niet meer goed kunnen concentreren. Je in een tunnelvisie begeven. Je weet niet meer waar je het zoeken moet.
 
Ook ik heb in mijn leven de bomen beleefd die mij het bos niet meer lieten zien. Zo wou ik na mij Havo diploma een tussenjaar inlassen. Na een gefaalde poging op het MBO – waarbij mijn keuze was gebaseerd op een eetgedachte – leek het me verstandiger om nu eens rustig na te denken over wat ik wilde doen met mijn leven. Het is waanzin, dat je op zo’n jonge leeftijd al een keuze moet maken en je “pad” als het ware moet kiezen. Sommige mensen weten dit al van kleins af aan. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ze piloot, dokter of brandweerman willen worden. Ik vraag me af of die mensen nog steeds op die koers zitten.
 
Mij hoorde je nooit zeggen wat ik wilde worden… Er wordt beweerd dat ik vroeger altijd zei dat ik een jongen wilde worden. Volgens mij wilde ik dat voornamelijk omdat je dan makkelijker kon wildplassen. Een poging wildplassen met mijn neef, toen we nog jong waren, mislukte gigantisch, vandaar.
 
Maar goed, ik had het over mijn tussenjaar. Ja, een jaar. Dat was de bedoeling. Na twee jaar wist ik het nog steeds niet. Gelukkig bleef ik niet stil zitten. Ik werkte fulltime bij de post, net als mijn vader vroeger. Vroeg opstaan, je eigen tempo bepalen en ’s middags thuis zitten. Wat doe je dan ’s middags? Als al je vrienden aan een studie zitten en jij je dood verveelt? Jezelf entertainen. Zo heb ik geleerd hoe je een rubikscube binnen twee minuten kunt oplossen. Zo kan ik nu jongleren als een echte clown. En zo kan ik gitaar en piano spelen. Die laatste twee gaven toch wel de doorslag in mijn leven.
 
Na twee jaar besloot ik auditie te doen op het Conservatorium in Zwolle. Waarom Zwolle? Omdat ik terug wilde naar mijn geboortestad, althans dat dacht ik. Ik werd toegelaten op de vooropleiding en combineerde mijn derde tussenjaar met werken en parttime studeren. Aan het einde van het jaar kwam ik erachter dat dit niet mijn pad was en besloot ik niet nog een keer auditie te doen.
  
Beren op de weg
Je overal op voorbereiden. Je denkt dat dingen fout kunnen gaan terwijl die er niet zijn. Je wilt alles oplossen vóór er een probleem is.
 
Ik begon te twijfelen. Is muziek wel mijn ding? Of moet ik het meer op het grafische vlak zoeken? Video’s monteren vond ik best leuk maar zo goed vond ik mijzelf ook niet. En als ik wel voor de muziek business kies, heb ik dan wel een baan later?
 
De laatste paar maanden van mijn tussenjaar probeerde ik alles op een rijtje te zetten. Was er maar een opleiding waar ik van alles kon doen. Waar ik gitaar, piano EN drums kon spelen. Zonder muziektheorie gemeuk. Oftewel soflège. Bah, wat heb ik een hekel aan dat woord.
 
Toen was er een open dag van de Academie voor Popcultuur. Ik kwam, zoals wel meerdere muzikanten doen, veels te laat. Alle presentaties waren al geweest en ik liep rustig een rondje door het gebouw. Lokalen werden bunkers genoemd, wat me gelijk deed denken aan Medal of Honor (dat spel waar ik verslaafd aan was). Terwijl ik in mijn eentje rondliep kreeg ik sterk het gevoel dat ik hier wel vier jaar rond zou lopen. Dat dit niet mijn laatste rondje door de school zou zijn.
 
Niet lang daarna meldde ik mij aan. Leverde een portfolio in. Deed auditie en werd ik aangenomen. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van mijn keuze. “Wat kan je ermee als je klaar bent?” Dat zie ik dan wel. In ieder geval mag ik mijzelf dan Bachelor of Music noemen, wat best stoer klinkt.
 
Wees daarom niet bang om keuzes te maken. Doe wat je leuk vindt, dan houd je het het langst vol. En die beren op de weg? Die gaan vanzelf weg. Zolang je maar blijft rijden, op koers. Wat de eindbestemming ook is…
 
OH JA! Mijn tweede keuze was trouwens circusschool geweest 😉