Soms verlang ik naar het verleden. Soms verheug ik me op de toekomst. En andere tijden…. Ach ja dat zijn andere tijden. En tijden veranderen…
Een kwart eeuw. Zo oud ben ik nu. Ik kan het soms zelf ook niet geloven. Het lijkt wel gisteren dat ik onbezorgd in een klein badje in de achtertuin zat te spelen. Vol in de zomer, terwijl mijn verjaardag naderde en ik bijna niet kon slapen van de spanning. Toen ik al blij was met een bellenblaas of bal.
Sommige dingen zijn nog steeds hetzelfde. Ik vier het nog altijd met mijn familie met uiteraard saté. Deze dingen blijven voor altijd, niet alleen omdat iedereen graag terug komt voor de saté, maar ook omdat ik dit altijd zo wil houden. Hoewel de samenstelling van de familie enigszins is veranderd, zo heb ik immers geen oma’s en opa’s meer, blijft het altijd wel gezellig. Vriendjes en vriendinnetjes komen en gaan. Ouderdom slaat toe. Maar daarentegen komen er ook weer nieuwe kindjes in de familie. De familie Rompas en Veerman zijn nog lang niet uitgeroeid…
Andere dingen veranderen. Zoals bijvoorbeeld mijn verjaardagsfeestje met mijn vrienden. Ik vind het wel grappig dat je zo opeens met nieuwe mensen kan omgaan. Het was een gezellig feestje met een groep verschillende mensen. Hoe gek het ook klinkt, het klikte allemaal wel. Die dingen lopen nou eenmaal zo. Voor de mensen die er waren: ik vondt mooi!
Maar we moeten niet te veel individualiseren. Iedereen is tegenwoordig vet druk met zijn online vrienden terwijl ze in het echte leven amper vrienden zien. Likes ontvangen lijkt belangrijker dan het daadwerkelijk praten met een persoon. Hoe tegenstrijdig dit ook is, want waarschijnlijk heb je deze blog gevonden via Facebook. Oke, maar hoe moet ik dit anders promoten?
Soms verlang ik daarom ook naar vroeger. Toen er geen mobieltjes waren en dat op internet iets bekijken een hele happening was. Dat je je oma opbelde om te vragen of je bij haar mocht slapen terwijl je hoopte dat je het nummer goed had ingetoetst. Dat je je pennyvriendin een brief stuurde en weken wachtte op een antwoord. Tja, dat is niet meer…
Er is wel hoop. Hoop in de toekomst. Over een jaar zitten en weer andere mensen op mijn party. Is de familie waarschijnlijk weer ietsje uitgebreid. Zijn de mobieltjes zo groot als een iPad. En is de zomer er ook nog lang niet, die komt pas aanvliegen in augustus.
Hoe het dan met mij is? Geen idee, dat zie ik dan wel. Misschien heb ik dan geen last meer van hooikoorts. Of was het toch melancholie?
